Bezoek aan een lagere school

Als onderwerp voor mijn bachelorpaper ben ik van plan het 学力低下問題 (gakuryoku teika mondai, daling in 'scholarship' van de Japanse studenten. Stillekes aan zou ik toch wel een goeie nederlandse vertaling voor die term moeten vinden eignelijk ...) te kiezen. Mijn begeleidings sensei weet dit en soms (regelmatig?) komt hij op dit onderwerp terug en probeert hij mij te helpen, vb. door krantenartikels over het onderwerp bij te houden, mij tips geven over wat ik best zou doen. Deze keer stelde hij voor om zelf eens een lagere school te bezoeken (te 見学する), en op deze manier zelf te ondervinden hoe het Japanse onderwijs er aan toe gaat (want het enkel in boeken lezen is toch niet ideaal, vond hij).

En zo geschiedde het. Woensdag 11 juli zoude we in de voormiddag samen twee lessen bijwonen, een les 国語　(kokugo, "taal", Japans in hun geval) en een les wiskunde.

Het eerste dat me verbaasde, was dat we (ik en mijn sensei) vrij heel beleefd ontvangen werden. We komen aan en de onderdirecteur (of hoe je het ook noemt, twas de tweede belangrijkste personen in de school) komt ons begroeten. We gaan naar het lokaal van de directeur (校長) en daar komen twee kinderen ons begroeten. Mogelijk zou dit in Belgie ook gebeuren, en is het gewoon dat ik zoiets nog niet had meegemaakt, dat ik het opmerkelijk vond, maartoch.

Hieronder zou'k enkele van de dingen die mij opvielen, die anders waren dan in België willen geven.

• Aan het begin van elke les is er een student (de "class president" of hoe je't ook noemt) die voor de klas komt staan en zegt "allen rechtstaan. De les gaat beginnen". En dan gaf de sensei toelating om te gaan zitten. Aan het eind van de les gebeurde het zelfde, maar dan met "De les is gedaan".
• Aan het begin van de les was er een test. De duur van die test werd echt met een chronometer gemeten!
• Bij de 国語 les moesten de leerlingen een tekst lezen. Ieder om beurt las een zin. Da volgde elkaar heel vlot op (heel anders als bij ons op't univ). Blijkbaar moesten ze hun boek vasthouden, het boek op tafel neerleggen en zo lezen mocht niet.
• Der ware geen schooluniformen daar (vraag me nu eil wel af in hoeveel van de scholen da da wel gedragen wordt en hoeveel nie. Opeens zit ik mè't gedacht da't in de prive schole veelal wel is en in de publieke schole eerder nie. Klopt da?)
• De leerlinge stonde in voor allerlei werkskes in de school. Zo zijn het de studenten die de school kuisen. Niet enkel het klaslokaal, zoals bij mij in't middelbaar was, maar ook de gangen, ook de speelplaats en zelfs de WC's (blijkbaar). Het waren ook studenten die instonden voor het tot de man brengen van de school-lunches (dewelke waar ge voor betaalt). In de les op't univ heb ik is gevraagd of deze leerlinge nie klagen omdat ze al dit werk moeten doen, maar blijkbaar doen ze dit helemaal niet. Volgens de Japanners in die les "het is zo". Ok, kmoe toegeven da'k niemeer just weet hoe ze't zeiden, ma't kwam der op neer da ze da gewoon zijn, het is altijd zo geweest, en ze vinde da normaal. Erover klagen komt hun helemaal nie op. Vraag me af hoe da in Belgie zou zijn. Mijn eerste gedacht is da der redelijk wa protest op zou zijn.
• Blijkbaar heeft elke Japanse lagere school een zwembad. Verbaasde me wel dit te horen. In belgie denk ik da de meeste (of zelfs alle?) lagere scholen geen zwembad hebben.
• Muziek is belangrijk in Japanse lagere scholen. Een deel van de leerlingen bespeelt een instrument, en er is een school "band". Wa me verraste hieraan is't feit da alle instrumenten door de lagere school gekocht worden. De ouders van de kinderen hoeven er geld aan uit te geven. De sensei waar we een tijdje (kort tijdje) mee gesproken hebben zei wel dat dit de school aardig wat geld kostte.
  

Da was't zowa qua dingen die me opvielen en nagebleven zijn na mijn bezoek aan de school.

Ah, misschien nog een laatste. Tijdens de wiskunde les ging het een hele les over het begrip 混んでいる　(kondeiru, to be crowded, vol raken). Vooral ging het over het vergelijken van "drukheid" van twee situaties (vb. een 10 tatami kamer met 6 kinderen (A) vergeleken met een 8 tatami kamer met 5 kinderen (B)). Wat ik heel goed vond is dat de sensei de kinderen zelf manieren liet zoeken om dit probleem op te lossen (ipv de oplossing zelf te geven). Het resultaat was dat verschillende leerlingen 3 manieren van het op te lossen vonden (een daarvan was best interessant gevonden, hoewel niet correct, en de sensei (en ik ook) waren wel onder de indruk). [ok, eerst wou ik de drie verkregen methoden hier geven, maar ik heb gemerkt dat ik ze niet kan uitleggen, dus ga ik het houden met de interessante foute oplossing van een van de leerlingen] Dus, je neemt het aantal tatami en je trekt er het aantal kinderen van af. De kamer met de kleinste overschot is de drukste kamer. Vb. vergelijk kamer (A) met een nieuwe kamer (C) van 10 tatami en 5 kinderen. Het is duidelijk dat kamer (A) drukker is dan kamer (C). Volgens de methode van die leerling: A-> 10 - 6 = 4 en C-> 10 - 5 = 5. Dus kamer (C) heeft meer tatami over dan kamer A, Dus: kamer (A) is drukker bezet dan kamer (C).
Wa'k wel even kut vond is da'k drek wist da deze manier van werken nie correct was, ma ik kon nie uitlegge waarom, of geen voorbeeld vinden waarbij't nie werkte. Stel da ik in da geval sensei was, dan zou'k wel'n probleem gehad hebbe. De sensei wist wel een voorbeeld, nl.'n kamer van 2 tatami met 1 kind (D) en een kamer van 3 tatami met 2 kinderen (E). Volgens de "min"-techniek hebben ze beide 1 tatami over, maar ze zijn niet beide even druk bezet. Goed gezien, sensei.

Ge ziet, tWas een interessant bezoekje :-)