Baseball in the morning (+ typisch Japan)

Deze morgend, iets na 9 uur, m'n raam stond open, en in de verte hoor ik geroep buiten. Nog eens goed geluisterd en ... ik hoorde mensen roepen, precies ook zingen, en ook een taiko. Dus ik dacht "shintō matsuri?". Even zat ik met het idee dat het misschien een stoet was, omdat het geluid leek te bewegen.

Na een tijd werd de nieuwsgierigheid me te veel en ben ik er op uit getrokken. "Volg het geluid" was het. Het werd snel duidelijk dat het geluid van het baseball stadium hier in de buurt (500m-1000m van de kaikan ofzo) kwam.

tWas best een luide bedoening, daar aangekomen. Een belangrijke baseball match misschien? Who knows.

Typisch Japan...
Er waren ook weer dingen die mij deden denken "typisch Japan". Op de parking stonden namelijk 11 baseball spelerkes met een vlagske te zwaaien om de auto's naar de parkeerplaatsen te leiden. In België hem'k da ook al wel gezien, maar hier leek het vrij onnodig. Zo stonden der op'n recht stuk baan, waar geen parkeerplaats meer vrij was, een paar van die mannekes te vlaggen. Precies alsof de mensen in de auto's anders nie zoude wete wa ze moesten doen (nl. gewoon doorrijden). Tenzij ik natuurlijk de intelligentie (of whatever) van de Japanners overschat heb en er kemels tussen lopen die hun auto gewoon daar in't midden van die baan zouden parkeren en daardoor alle volgende auto's blokkeren, maar ik betwijfel het. Voor het toewijzen van de parkeerplaatsen zelf dan waren er nog eens een 4-tal trainers (of zo leek het toch) ingezet. En verder waren er ook nog een paar politie agenten van de partij. Dit deed mij denken aan de ingangsexamens aan de universiteit [hmm, kak. kWou verwijzen naar een post die'k hierover ooit gemaakt heb, ma'k kan'm niemeer vinden. Strange. Was het slechts een droom?], waar er een ongelofelijke hoeveelheid mensen ingezet werden. Ik vraag me af of er misschien totale chaos zou uitbreken als er geen mensen zijn om de Japanners hun parkeerplaats aan te wijzen.
Mjaja.


[UPDATE]
Ok, ik heb mijn posts over de ingangsexamens gevonden (Weetjes (7) en Weetjes (9)). Blijkbaar heb ik enkel mijn ongenoegen erover laten blijken, maar niet uitgelegd waarom. Om het verband met deze post snel duidelijk te maken, bij die ingangsexamens liepen er dus een onnoemelijke hoeveelheid (te veel als ge't mij vraagt) mensen rond om alles te regelen/in goede banen te leiden.
Maar wat mij vooral irriteerde waren de grote hoeveelheid regels waar men zich aan hield. Jje houdt niet voor mogelijk wat voor domme regels ze hebben voor die examens. Maar das voor'n andere keer.

"Kunt gij Frans?"

"Kunt gij Frans?" is een vraag die me wel meer gesteld wordt, eens geweten dat ik van België ben. Hetgeen waar ik het hier even over wil hebben is Japanners die naar me toe komen, en me deze vraag stellen met voorbedachten rade.

Het is al verschillende keren voorgevallen dat er een sensei (een paar van deze keren was het een Japanse leerkracht Frans hier) naar me toe komt met een of meerdere Japanse studenten. Na snel goeiedag gezegd te hebben volgde de vraag "Kunt gij Frans?" of ook "Gij kunt Frans he, niet?". Indien je hier "ja" op antwoord volgt er "<naam> studeert Frans" of "<naam> spreekt wat Frans". Hierna wordt dan van ons verwacht dat we gezellig met z'n allen Frans met elkaar spreken.

Enkele problemen hierbij zijn: Frans spreken kan ik niet zo goed (ik kan het wel wat verstaan, maar spreken is een heel andere zaak), en vooral doe ik niet zo graag. Dus eignelijk heb ik zo iets van "piss off and leave me alone" (="ga weg en laat me met rust"), maar dan iets beleefder. Van die Japanners kreeg ik soms ook wat de indruk dat ze geen zin hadden om Frans met ons te spreken en dat ze ook gewoon maar door de leerkracht naar ons meegesleurd werden.

Misschien associaal en anti internationalisering (of whatever) van me om geen Frans met deze mensen te willen praten, maar dat is wat ik er van vind. Ik ben gewoon ook niet voor dit soort geforceerde conversaties (zij het in het Frans, Engels of Japans).

Bezoek aan een lagere school

Als onderwerp voor mijn bachelorpaper ben ik van plan het 学力低下問題 (gakuryoku teika mondai, daling in 'scholarship' van de Japanse studenten. Stillekes aan zou ik toch wel een goeie nederlandse vertaling voor die term moeten vinden eignelijk ...) te kiezen. Mijn begeleidings sensei weet dit en soms (regelmatig?) komt hij op dit onderwerp terug en probeert hij mij te helpen, vb. door krantenartikels over het onderwerp bij te houden, mij tips geven over wat ik best zou doen. Deze keer stelde hij voor om zelf eens een lagere school te bezoeken (te 見学する), en op deze manier zelf te ondervinden hoe het Japanse onderwijs er aan toe gaat (want het enkel in boeken lezen is toch niet ideaal, vond hij).

En zo geschiedde het. Woensdag 11 juli zoude we in de voormiddag samen twee lessen bijwonen, een les 国語　(kokugo, "taal", Japans in hun geval) en een les wiskunde.

Het eerste dat me verbaasde, was dat we (ik en mijn sensei) vrij heel beleefd ontvangen werden. We komen aan en de onderdirecteur (of hoe je het ook noemt, twas de tweede belangrijkste personen in de school) komt ons begroeten. We gaan naar het lokaal van de directeur (校長) en daar komen twee kinderen ons begroeten. Mogelijk zou dit in Belgie ook gebeuren, en is het gewoon dat ik zoiets nog niet had meegemaakt, dat ik het opmerkelijk vond, maartoch.

Hieronder zou'k enkele van de dingen die mij opvielen, die anders waren dan in België willen geven.

• Aan het begin van elke les is er een student (de "class president" of hoe je't ook noemt) die voor de klas komt staan en zegt "allen rechtstaan. De les gaat beginnen". En dan gaf de sensei toelating om te gaan zitten. Aan het eind van de les gebeurde het zelfde, maar dan met "De les is gedaan".
• Aan het begin van de les was er een test. De duur van die test werd echt met een chronometer gemeten!
• Bij de 国語 les moesten de leerlingen een tekst lezen. Ieder om beurt las een zin. Da volgde elkaar heel vlot op (heel anders als bij ons op't univ). Blijkbaar moesten ze hun boek vasthouden, het boek op tafel neerleggen en zo lezen mocht niet.
• Der ware geen schooluniformen daar (vraag me nu eil wel af in hoeveel van de scholen da da wel gedragen wordt en hoeveel nie. Opeens zit ik mè't gedacht da't in de prive schole veelal wel is en in de publieke schole eerder nie. Klopt da?)
• De leerlinge stonde in voor allerlei werkskes in de school. Zo zijn het de studenten die de school kuisen. Niet enkel het klaslokaal, zoals bij mij in't middelbaar was, maar ook de gangen, ook de speelplaats en zelfs de WC's (blijkbaar). Het waren ook studenten die instonden voor het tot de man brengen van de school-lunches (dewelke waar ge voor betaalt). In de les op't univ heb ik is gevraagd of deze leerlinge nie klagen omdat ze al dit werk moeten doen, maar blijkbaar doen ze dit helemaal niet. Volgens de Japanners in die les "het is zo". Ok, kmoe toegeven da'k niemeer just weet hoe ze't zeiden, ma't kwam der op neer da ze da gewoon zijn, het is altijd zo geweest, en ze vinde da normaal. Erover klagen komt hun helemaal nie op. Vraag me af hoe da in Belgie zou zijn. Mijn eerste gedacht is da der redelijk wa protest op zou zijn.
• Blijkbaar heeft elke Japanse lagere school een zwembad. Verbaasde me wel dit te horen. In belgie denk ik da de meeste (of zelfs alle?) lagere scholen geen zwembad hebben.
• Muziek is belangrijk in Japanse lagere scholen. Een deel van de leerlingen bespeelt een instrument, en er is een school "band". Wa me verraste hieraan is't feit da alle instrumenten door de lagere school gekocht worden. De ouders van de kinderen hoeven er geld aan uit te geven. De sensei waar we een tijdje (kort tijdje) mee gesproken hebben zei wel dat dit de school aardig wat geld kostte.
  

Da was't zowa qua dingen die me opvielen en nagebleven zijn na mijn bezoek aan de school.

Ah, misschien nog een laatste. Tijdens de wiskunde les ging het een hele les over het begrip 混んでいる　(kondeiru, to be crowded, vol raken). Vooral ging het over het vergelijken van "drukheid" van twee situaties (vb. een 10 tatami kamer met 6 kinderen (A) vergeleken met een 8 tatami kamer met 5 kinderen (B)). Wat ik heel goed vond is dat de sensei de kinderen zelf manieren liet zoeken om dit probleem op te lossen (ipv de oplossing zelf te geven). Het resultaat was dat verschillende leerlingen 3 manieren van het op te lossen vonden (een daarvan was best interessant gevonden, hoewel niet correct, en de sensei (en ik ook) waren wel onder de indruk). [ok, eerst wou ik de drie verkregen methoden hier geven, maar ik heb gemerkt dat ik ze niet kan uitleggen, dus ga ik het houden met de interessante foute oplossing van een van de leerlingen] Dus, je neemt het aantal tatami en je trekt er het aantal kinderen van af. De kamer met de kleinste overschot is de drukste kamer. Vb. vergelijk kamer (A) met een nieuwe kamer (C) van 10 tatami en 5 kinderen. Het is duidelijk dat kamer (A) drukker is dan kamer (C). Volgens de methode van die leerling: A-> 10 - 6 = 4 en C-> 10 - 5 = 5. Dus kamer (C) heeft meer tatami over dan kamer A, Dus: kamer (A) is drukker bezet dan kamer (C).
Wa'k wel even kut vond is da'k drek wist da deze manier van werken nie correct was, ma ik kon nie uitlegge waarom, of geen voorbeeld vinden waarbij't nie werkte. Stel da ik in da geval sensei was, dan zou'k wel'n probleem gehad hebbe. De sensei wist wel een voorbeeld, nl.'n kamer van 2 tatami met 1 kind (D) en een kamer van 3 tatami met 2 kinderen (E). Volgens de "min"-techniek hebben ze beide 1 tatami over, maar ze zijn niet beide even druk bezet. Goed gezien, sensei.

Ge ziet, tWas een interessant bezoekje :-)

Open-lucht ikebana demonstratie (Foto's)

Smorges in de bus. Helemaal achteraan :-)

De alpenhoorn spelers.

Ik tijdens het helpen van de sensei bij het ikebana doen
(of hoe ge da ook als werkwoord ook gebruikt).

Een pose, gesuggereerd door Nunnun.

Ik en Nunnun.

Het eten der gratis gekregen bentou.

Nunnun tijdens het ... njah, raar doen gewoon :-)

Maike tijdens dezelfde activiteit.

Vanop straat zag ge zo de onsen.

Na de onsen in de bus. Njah -_-

Zien we er allen niet cool uit met onze 3D brillen?

Een super grote taiko.

Ik, Nunnun en Sven bij het Matsuri museum.
(Normaal doen is er meestal nie bij bij mij)


Ik, Maike en Nunnun.
(En regelmatig is normaal doen er bij ons allen niet bij)

Open-lucht ikebana demonstratie

Bonjour mensen, vandaag op deze blog, een vertelling van mijn dag. In het teken van 100 jaar Matsumoto (denk ik toch) ben ik meegeweest op een daguitstap met als hoofdactiviteit een ikebanademonstratie. Allez, da is toch't geen da der als titel op mijn blad stond, dus.
Eigenlijk was ik te laat voor de inschrijving en kon ik niet mee, maar eergisteren was er iemand die had afgezegd en daardoor kon ik in haar plaats gaan, jeeej :-D

06:00 - opstaan
Een uur op tijd opgestaan, want eerda kik tegoei wakker zen, da heeft wel wa tijd nodig.

07:00 - vertrek richting station
Same mè Nunnun en Maike aan de kaikan vertrokken naar't station. Mijn kansou (= "thoughts, impressions"): moe, koud en ... mja, da is't zowa.

07:45 - vertrek an't station
Rond 07:45 vertrokken we richting de Shihone Onsen in Azumi, Matsumoto. 2 uur heeft de rit geduurd, nooit gedacht dat het zolang zou duren om naar een andere plaats in Matsumoto te gaan. Ik wist wel dat Matsumoto groot was, maar Zo groot? Njaja.
In de bus heb'k vooral mijn ogen gerust en van mijn iPod gebruik gemaakt. Er was een begeleidster en die heeft aardig wa commentaar staan geven over allerlei dingen die er te zien waren, maar vermits ik niet echt zin had om mij te concentreren op haar Japans heb ik het bij rusten en muziek luisteren gehouden. Naar zulke begeleidsters luisteren is zowiezo ook nie echt mijn ding.
Af en toe keek ik toch ook eens buiten, en het was best een adembenemend zicht. We waren door de bergen aan het rijden en ik zag dingen als: wolkenflokken die tegen de berghellingen hingen, coole rotsformaties, berghellingen gekleurd door allerlei verschillende soorten bomen, mountain rivers, lakes between the mountains, and other stuff (that I can't remember at the moment).

09:45 (ongeveer) - aankomst bij de onsen
Aangekomen bij de onsen, zijn we 200 meter gewandeld naar een rustig plekje tussen de bomen en een moestuin. De ikebana demonstratie zou in open lucht doorgaan, wat wel voor een goeie sfeer zorgde.
De demonstratie begon met een optreden van een groep zwitserland-naäpers, een groep muziekanten die op een accordeon en 5 Alpenhoorns een poging deden om Zwitserse muziek te brengen. De accordeonist deed het heel goed. Het was happy up-beat muziek, die de sfeer der drek inbracht :-) De alpenhoorn-spelers daarentegen ... die vond ik niet zo geweldig. Maarja, ze deden hun best alleszins :-)
Vervolgens begon het ikebana gedeelte zelf. Na een introductie begon de ikebana-sensei (een sensei die ik al eerder heb gezien bij een andere ikebana-bedoening, die toch wel aardig bekend is veronderstel ik) wat te vertellen over ikebana, en zelf een paar stukken te maken/vervolledigen. Nadat ze er een aantal gemaakt had, vroeg ze de aanwezige buitenlandse studenten om naar voor te komen en haar te helpen. En zo gebeurde het. Omdat ik vooraan zat, was ik de eerste die haar hielp. Of het hierdoor komt weet ik niet, maar toen ik klaar was, kwam er een reporter naar me toe en vroeg me naar een kansou (thoughts, impressions), ik stond er met mijn mond vol tanden. Ik had totaal geen idee wat te antwoorden. Ik deed het gewoon omdat het mij gevraagd was, ik was er verder niet over aan het nadenken. Omdat ik niet echt veel zei, stelde ze zelf voor "werd je er rustig van? Werd je hart er rustig van?" Ik heb daar maar "ja" op geantwoord. Iets later vond ik toch een paar dingen om te zeggen, nl. dat het leuker was om buiten ikebana te doen dan binnen (omdat ik het de vorige keer binnen had gedaan), maar echt geweldig was die comment nu ook niet echt. Hierna heeft ze me nog meerdere keren gevraagd "Dus je werd er rustig van?". kHeb zwaar gefaald op dees interview. Da zal ze leren mij deruit te kiezen :-p kBlijf het toch maar ambetant vinden da men me zovaak vraagt naar mijn kansou. Vaak heb ik gewoon geen kansou. Of toch alleszins geen die ik zo op het moment zelf kan zeggen. Meestal komt er gewoon "tanoshikatta" (= het was plezant) uit, maar da is gewoon een stom antwoord da ik nie wil zeggen. Maarja.
Anyway, na het ikebana'en heeft de band die er tijdens voor muziekale begeleiding zorgde, een paar nummers gespeeld. Drie Engelse en een Japans. Die Engelse nummers waren hillarisch. Om de simpele reden: het Engels van die Japanner was onverstaanbaar. Ik heb Japanners al slecht Engels horen spreken, maar deze kerel topte toch wel alles hoor! (Voor mensen die mijn youtube account kennen, ik zal de filmkes die ik ervan gemaakt heb posten, zoda ge zelf kunt horen. Voor mensen die mijn account niet kennen, maar willen horen, ask me).
Na de muziek was het lunch tijd. We hebben een gratis lunch gekregen. De hele dag was voor ons buitenlandse studenten trouwens gratis ^_^ De lunch (bentou) was wel nie echt mijn smaak. Het was een Japans stijl lunch. Ik heb deze half opgegeten en mij voor de rest met CalorieMate's van energie heb voorzien.
Een grote reden waarom ik deze daguitstap wou meemaken is dat er een onsenbezoek bijhoorde. En na de lunch was het zover. Op weg terug naar de onsen zagen we iets dat op een onsen leek, maar omdat we van op straat, gewoon het water konden zien dachten we van "nee, da kan nie". Maar toen we er mensen in zaten zitten, bleek het toch de onsen te zijn. Ik verschoot wel ff. Een onsen waar mensen gewoon konden inkijken? Vanaf de ryokan ernaast kon ge ook gewoon de mensen in de onsen zien zitten. Maar het was dan ook geen gewone onsen, het water van deze onsen zag wit. Wa daar juist voor zorgt weet ik nie, maar ge kon dus nie echt door da water zien. kVeronderstel da da altijd goe is voor uw huid of gezondheid, da wit water. Nog iets waar'k van verschoot bij't nader inspecteren van de mensen die derinzaten, was da het een gemengde onsen was! In de onsen waren er ook twee binnen-baden, een speciaal (maar doorzichtig) water bad (ook goed voor iets wrsch) en een heet (42°C) water bad. 42°C is HEET man! Anyway, na daarbinnen ff geweekt te hebben zijn we naar't gemengd buitenbad gegaan (binnen was het dus gescheiden btw :-)). kVond't best interessant om in zo'n gemengde onsen te zitten. Gewoon de hele tijd mè Sven, Nunnun en Maike zitte babbelen. Der was een plek waar er vers warm/heet water da buitenbad (of hoe ge't ook noemt) binnenkwam, da was heerlijk om daarnaast te zitten ^_^
Rond 13:00 zen ik en Sven deruit gegaan. Rond 13:10 ware we terug in de bus, maar blijkbaar was er om 13:00 afgesproken. Ik wist van niet. Ik was dan ook niet aan het opletten wanneer de begeleidster iets zei door de micro in de bus. Beter wel gedaan :-) Bad news was da de girls der ook nog nie waren en da uur ook nie wisten. In't begin was der ff sprake van zonder hen te vertrekke, daar verschoot ik wel ff van. Het heeft uiteindelijk 45 minute geduurd eer ze er waren. Aardig wa vertraging en irritatie van een paar japanners opgelopen. Maarja :-)

13:45 - vertrek richting Gifu-ken
En we vertrokken weer, richting het Gifu prefectuur (een van de weinige dingen die ik de begeleidster heb horen zeggen).

15:15 - aankomst in Hidafurukawa
Na zo'n anderhalf uur op de bus waren we in Hidafurukawa, waar we naar het Matsuri museum gingen. Hidafurukawa is bekend voor zijn groots en levendig Furukawa festival (Enkele Japanse sites met wat fotos). tWas best wel cool daar. Vooral de 3D film over het festival. Echt een crazy bedoening da festival! Maar het is iets waar ge bij denkt "typisch Japans". En wa'k eigenlijk wel eens meegemaakt wil hebben.

16:40 - vertrek richting thuis
Het matsuri museum was het laatste op het programma en dus vertrokken we terug naar huis, het goeie ouwe Matsumoto (wel, het deel van matsumoto dat ik ken alleszins, niet het deel waar de onsen zich bevind).

18:40 - welcome back
Na weer twee uur in de bus waren we terug en zat de daguitstap erop. Eigenlijk, eerst nog samen naar de Matsuya geweest, samen naar de 100Yen shop geweest, samen wat purikura's gaan maken en dan samen naar huis. En Toen zat de daguitstap erop :-) kWas thuis rond zo'n uur of 21:00.

Close Encounters of the Kanrinin

Gisteren, vrijdag 1 mei, was het nog eens tijd voor een nomikai. Een paar mensen wouden er nog eens een doen, en zo geschiede het. Het ging door in Manyee's kamer. Eerst hebben zij en Emi wat Chinees en indonesisch eten klaargemaakt voor een paar mensen (niet ik), en na dit eten zouden er nog wat extra mensen komen en de fun beginnen. De aanwezigen: ik, Manyee, Emi, Che, Nunnun en William (kzit een beetje me't gevoel da'k iemand vergeten ben, ma zou nie weten wie). Normaal zouden we om 21:00 beginnen, maar de helft van't volk was vrij laat. kDenk da om iets na 22:00 we der allemaal waren. Ondertussen was't al heel fun gweest, al goe gelachen. Ondertussen is het al ge-established da als ik en Nunnun der beide zijn, da de gesprekken dan regelmatig een verkeerde draai nemen (richting ero onderwerpen). Is gewoon super om sommige van de andere mense dermee te shokeren, die zijn nl. niks gewoon precies :-D tWas ook weer'n tijd gelede da'k William nog gesproke had, dus da was ook plezant.
Dan rond 22:30 echter, gebeurde er iets zeer on-plezant. Der klopte iem op de deur, wij denke da't nog volk voor de nomikai was, maar niks was minder waar. Ik deed open en wat zag ik: de kanrinin, en deze zag er zeer onhappy uit (als in kwaad). Die begon een hele uitleg te doen, over dat het na 22:00 was en we dan stil moesten zijn. Ze zei ook dat ze er al vaak waarschuwingen over in onze brievenbussen had gestoken, en dat het nu toch wel genoeg was. In haar uitleg, was er ook sprake van uit de kaikan gezet te worden als da zo verder ging. Verder moesten we direct de kamer verlaten. Buiten de kanrinin was der ook vent, die echt wel scary was, tussen de uitleg van de kanrinin was der'n moment da't leek da die de kamer zou binnenstormen en tegen ons zou beginne schreeuwen. I very much didn't like the look on his face.
tWas een zeer kak ervaring. Da was dan de laatste nomikai op iemands kamer in de kaikan. Want ook al zouden we het de volgende keer rustig doen, het risico buitengezet worden is net iets te riskant.
Om na dit voorval allen naar onze kamers terug te keren, daar hadden we geen goesting in. We besloten gewoon buiten ergens te gaan zitten en daar verder ... ons amuzeren. Ons eerste idee was naast de rivier, maar daar hadden we weer schrik dat er buren zouden klagen en er politie involved zou geraken. Uiteindelijk zijn we naar't baseball veld van't school gegaan, naast de concert-club die an't oefenen was, daar was't zowiezo lawaaierig en de mensen van de verschillende clubs zouden wrsch toch nie klagen redeneerden we.
In't begin hemme we daar nog een tijd zitte discussieren, klagen, grommelen over het voorval met de kanrinin, maar achteraf is't toch nog best plezant geworden :-)
Mjaja.

De mazelen

Sinds vorige week (of al langer kan ook) is dit (zie topic) een hot topic hier in Japan. Waarom dan? Wel, er is zowat een mazelen epidemie hier in Japan. Het is voor zover ik weet vooral in Tokyo dat het er redelijk wa mensen de mazelen hebben opgeschaart. Het is zo erg dat een aantal scholen en universiteiten (vb. Waseda University) hun deuren voor een tijdje hebben gesloten. Ook hier in Matsumoto is er veel praat over deze mazelen uitbraak ("measles outbreak", zen wel ant twijfele of ge't in't nederlands zegt glijk ik't heb gedaan, makom). We kregen een waarschuwing om nie naar plaatsen te gaan waar veel mensen zijn (vb. cinema, ...) en aangeraden om ons bloed te laten onderzoeken voor een besmetting. Voor ons buitenlandse studenten was er een speciale regeling, wij konden ons namelijk gratis laten onderzoeken. Japanse studenten moeten echter 5000Yen (ca. 37€) betalen om hun bloed te laten onderzoeken. Best wel aardig vind ik. Moest ik bij de betalende helft van de mensen zijn, zou ik het er niet aan geven. Ik voel mij namelijk goed, is de reden die ik mijzelf geef. Waarschijnlijk een domme reden, maar goed genoeg voor mij :-) Nu een paar weken (ik heb toch horen zeggen dat het zolang duurt) wachten op het resultaat van de test.

沢木先生との須坂への見物 - Met Sawaki-sensei naar Suzaka

[日本語のバージョン]

３月７日に沢木先生、マンイー、ロアルドと雛人形を見に須坂に行った。

まず、田中本家という豪商の館に行った。そこは、４月まで雛人形が展示されている。前の週、もうマンイーと他の雛人形の展示に行ったから、初めてじゃなかったが、きれいものを見ることができた。でも、その雛人形より、豪商の館の庭園の方がすきだった。すばらしいと思った。そのようなきれいな庭にいる、を見るのが好きだ。心が静かになれる。

次に、歴史的建物園というところに行った。そこには、四つの歴史的な建造物があった。その建造物が移築・復元されているらしい。それは面白いと思った。

最後に、世界の民俗人形博物館に行った。予定では歴史的建物園の後で帰るつもりだったが、車に行く途中で世界の民俗人形博物館で雛人形の展示があるというプリントを見たから、「せっかくだからね」と言って行くことにした。その博物館では、世界９０ヶ国以上からの伝統的な人形が展示されている。その人形の服はとても面白かった。人形の荷札を見ないでも、国が分かることがかなりあったからだ。世界の国には、それぞれ（他の国の人が見分けられる）特徴な伝統的な服があるね。面白い。そして、展示されていた雛人形もすばらしかった。そんな大きいコレクションを見るのは初めてだった。[写真]


[オランダ語のバージョン]

Op 7 maart '07 ben ik samen met Manyee en Roald (een Duitser) naar Suzaka (Noord Nagano) gegaan (een autorit van een dik uur). Alledrie waren we hiervoor uitgenodigd door Sawaki-sensei die ons mee wou nemen naar een Hina ningyou (Hina poppen) tentoonstelling.

Tanaka Honke Museum
De eerste plaats waar we naartoe gingen was het Tanaka Honke Museum. Tanaka is de naam van een rijke handelaarsfamilie uit het midden van de Edo periode. Het museum zelf is gevestigd in de hoofdresidentie van deze familie vroeger. Op de gronden van dit museum (zo'n 10.000m²) zijn 5 gebouwen die vroeger als opslagruimte maar nu als galerijen gebruikt worden, en een Japanse stijl tuin te vinden. In deze galerijen zijn allerhande artikelen (aardewerk, lakwerk, kimono's, schilderijen, ...), die door de Tanaka-familie van generatie op generatie overgeleverd zijn, tentoongesteld. [Tanaka Honke website] De reden waarom we hier naartoe gingen is dat er tijdelijk een hina-poppen tentoonstelling lopende was.

Vermits ik de week ervoor reeds met Manyee een andere hina-poppen collectie was gaan bezoeken was het niet echt nieuw meer voor mij. En net als toen vond ik die poppen wel leuk om eens gezien te hebben, maar was het niet iets dat mij "waw" deed zeggen. Deze keer echter heb ik die poppensetten eens (meer dan de keer ervoor) van dichtbij heel goed bekeken, en merkte dat er toch iets was dat ik best indrukwekkend vond, namelijk alles in zo'n set dat geen pop was. Buiten de poppen zelf, bestaat een deel van zo'n set uit gebruiksvoorwerpen en meubels (in hetzelfde kleine formaat), en na deze eens nader bekeken te hebben, stond ik versteld van de hoeveelheid details die er in sommige van deze dingen verwerkt waren. Nu had ik wel even een "waw"-gedachte.

Toen we het indoor gedeelte van het museum (waar ik van dacht dat dat alles was) gezien hadden, volgde een wandeling tussen de gebouwen en door de tuin van de Tanaka residentie. Zoals in mijn vorige posts al te merken was, wandel ik heel graag door schone Japanse tuinen. En de tuin rond de gebouwen van de Tanaka residentie was een heel goed voorbeeld van een schone Japanse tuin (vond ik). Heel rustig was het daar.

Sawaki-sensei.

De tuin (niet dat dat uigelegd moest worden, maarkom :-p).

Idem.

Pauze
Na de Tanaka residentie verlaten te hebben, hebben we een pauze ingelast om een lokale lekkernij te proeven (de naam ervan weet ik zoals gewoonlijk niet meer). Buiten deze kleine snack is van de lunch die Sawaki-sensei in de planning in zijn mail vermeldde niet veel in huis gekomen.

Eigenlijk waren we voor de hina-poppen naar Suzaka gegaan, maar omdat het een heel stuk rijden was en we er nu toch waren, besloten we ook nog iets anders te bezoeken.

Historische gebouwen park
Onze tweede stop was het "historische gebouwen park" (歴史的建物園, rekishiteki tatemono en). Toen ik deze naam van het park op een bord las, stelde ik mij een hele hoop historische gebouwen voor. In realiteit was dit niet het geval. Het "historische gebouwen" gedeelte van dit park bestond uit drie gebouwen een een omwalling met een poort.
Een van deze gebouwen is de residentie van Edo-periode dokter, genaamd Itakura Yuuseki (板倉雄碩), wie er privé-lessen (lezen, schrijven, rekenen) hield. [Suzaka City]

Oorspronkelijk stonden deze gebouwen blijkbaar niet allemaal samen, ze zijn op hun originele locatie ontmanteld en op hun huidige locatie terug opgebouwd. Dit weten maakt de situatie wat duidelijk. Ik snapte het verband tussen de gebouwen eerst namelijk niet echt (ze leken niks met elkaar te maken hebben, sommige tijdens de Edo en sommige tijdens de Showa periode gebouwd te zijn, en toch staan ze direct naast elkaar).

Het was wel eens tof om zo'n gebouwen uit de late Edo en vroege Showa periode te zien, maar weerom was het niet iets dat mij "waw" doet zeggen.

De poort.

Een van de drie gebouwen, wat of van wie het juist is weet ik niet.

Het klaslokaal op het tweede verdiep van Itakura Yuuseki's huis.

Een ... vouwscherm? Wat het ook is, tekeningen zoals dewelke
hier te zien zijn vind ik heel schoon. Dit wil niet betekenen dat ik
veel over dit soort Japanse schilderkunst van vroeger ken, ik vind
het gewoon heel aangenaam om naar te kijken ^_^

Mijzelve voor Itakura Yuuseki's huis.

Chie Koike Collection - World Folk Doll Museum

Toen we terug wouden wandelen naar de auto en ons bezoek aan Suzaka City wouden beëindigen, merkten we dat er in het poppenmuseum dat er naast gelegen was ("Chie Koike Collection - World Folk Doll Museum"), ook een hina-poppen tentoonstelling was. Nu we er toch waren en hina-poppen de reden was waarom we op stap waren (en omdat de inkom niet zo duur was :-)), besloten we daar ook maar eens te gaan kijken. Het museum heeft een collectie van meer dan 2000 traditionele poppen van over heel de wereld (uit meer dan 90 landen).

Ik vond het best interessant om de traditionele poppen van verschillende landen te zien. Vooral de kledij van de poppen vond ik interessant. Zo was er een Nederlandse pop gekleed als een boerenmeisje met klompen aan, en een Braziliaanse pop gekleed als een in bikini en rok gekleedde danseres (ok, mijn uitleg deugt niet, maar het was iets dat mij aan Brazilië deed denken). Hoe dan ook, het was kledij waardoor je zelfs zonder het plaatje te lezen waarop het geschreven stond, kon afleiden van welk land de pop kwam (zoals het geval was bij het hollandse boerenmeisje).

De hina-poppen collectie zelf was ook best indrukwekkend (zie foto). Het was weer hetzelfde als wat ik ervoor reeds gezien had. Mijn aandacht ging weer vooral naar de miniatuur gebruiksvoorwerpen en meubels.

En zo zat onze daguitstap erop en keerden we terug naar Matsumoto terug.

De reuze hina-poppen collectie. Als je op deze manier een
hele hoop poppen-setten bijeen plaatst is het resultaat best
wel indrukwekkend vind ik.

Een close-up van de meubels en stuff (alles wat geen
poppen zelf waren eigenlijk) die ik zo interessant vind.

Onverstaanbaar telefoontje - 話の聞き取れない電話

Het is 11 maart '07, 20:15. Opeens krijg ik telefoon, een nummer dat ik niet ken. Ik neem maar op, want ... njah als de telefoon rinkelt neemt ge normaal op he :-)

Aan de andere kant van de lijn hoorde ik een mannelijke stem die ik niet herkende. De man aan de andere kant van de lijn is zonder twijfel de meest onverstaanbare Japanner die ik in de meer dan vijf maanden dat ik hier al ben ooit heb gehoord. Ik verstond er GEEN REET van. Van het hele meer dan 3 minuten durende gesprek heb ik, zonder te overdrijven, slechts 2 dingen die hij zei verstaan, ten eerste "Tanaka-san" (en zelfs dat nadat hij het 3 keer herhaald had ofzo, en waar ik doordat ik de context niet verstond helemaal niet mee geholpen was vermits ik voor zover ik mij herinner geen Tanaka-san ken) en ten tweede "shiranainokai?" (wat hij vrij vaak gevraagd heeft tijdens het gesprek). Het enige wat ik heb gedaan is mij verontschuldigd en hem gezegd dat ik hem niet verstond.

Het was een zeer vreemde ervaring.


[日本語のバージョン]
２００７年３月１１日８時１５分に、知らない電話番号からの電話があった。俺は電話に出た。なぜなら、．．．まあ電話が鳴ると、普通は応答するからね。

電話する人は声の知らない男だった。でも、その男の言うことがゼンゼン分からなかった。そんなに聞き取れない話を聞くのは、日本にいる５ヶ月に初めてだった。３分以上の電話だったが、分かったことは二つしかなかった。一つ目は、「田中さん」という名前だった。でも、誰かや何についてだったか全然分からなかった。二つ目は、（何回も聞いた）「知らないのかい？」という質問だった。でも、何についてだったか聞き取れなかったから、答えなかった。俺は、分からないことを謝ったばかりだ。

異様な経験だった。

Een dagje skiën

Wie:
Ik, William, Alexei (hoe ge't ook schrijft) en Fujimoto-sensei
Wat:
een dagje skiën, beeindigd met een bezoekje aan een onsen
Waar:
euhm ... Ik weet het eigenlijk niet. Ergens waar er sneeuw lag :-D -_-
Wanneer:
04 maart '07

Verslag:

Nu ge hier in Matsumoto zitten, tussen de bergen, zo dicht bij de vele skipistes, dan moet ge toch zeker gaan skiën he. Dit heb ik in de meer meer dan 5 maanden dat ik hier al zit al veel mensen horen zeggen. Ik vond eigenlijk wel dat ze gelijk hadden, maar er kwam nooit van om te gaan skiën. Nu deze dag, is het er dan toch van gekomen, mijn eerste ski-uitstapje in Japan :-)

Fujimoto-sensei kwam ons smorgens met de auto halen, dus het vervoer was geregeld. Na een rit van anderhalf uur (denk ik, ik weet het niet meer juist), waar tijdens er veel gebabbeld is geweest (vooral de sensei die verhalen uit zijn jeugdige jaren vertelde), kwamen we aan. Nu bleek dat Fujimoto-sensei een verblijf had in de buurt van die ski-piste. En geen klein verblijf ook niet, een echt huis eigenlijk. We zijn even binnengeweest om van kleren te wisselen, en het was er echt gezellig binnen. Zo'n huisje zou ik zelf ook heel graag willen, om met een groep mensen gezellig een weekendje weg te trekken ... geweldig :-)

Vermits ik geen ski-gerief heb, veronderstelde ik dat ik dit zou moeten huren. Maar hier kwam Fujimoto-sensei to the rescue. In zijn buitenverblijf had hij een aanzienlijke collectie skies/snowboards en ski/snowboard-kledij. Nadat we ons allen hadden omgekleed, konden we vertrekken.

Ik was de enige die voor skiën had gekozen, de rest ging snowboarden. Snowboarden is dan misschien wel cooler (かっこいい'er), maar skiën leek mij gemakkelijker. Of eerder dan dat het me makkelijker leek, van skien wist ik iets en van snowboarden niet. Voor skiën herinnerde ik mij (van vroeger, ik ben toen ik twaalf was 1 keer op ski-vakantie gegaan) dat als je je skies in een V-vorm zet dat je dan remt, voor snowboarden (ondanks ik ooit een dagje een snowboard cursus gevolgd heb) herinnerde ik me zo niets.

Boven op de piste aangekomen, was het dan zover, ik zou naar beneden moeten. Ik was best wel wat nerveus, want de piste ging stijler naar beneden als ik had gedacht. Uiteindelijk ben ik dan naar beneden gegaan. Maar dit ging niet helemaal zoals ik gepland had. De enige techniek die ik kende was namelijk mijn ski's in een V-vorm houden, en hierbij waren er twee problemen. Ten eerste was mijn skies in deze houding houden toch best aardig moeilijk. En ten tweede, DIT REMDE LANGS GEEN KANTEN! Daar ging ik dan, sneller en sneller naar beneden, een beetje in paniek natuurlijk. In het midden van mijn "afdaling", merkte ik dat als ik meer op mijn skies drukte, ik toch wat leek af te remmen. Dit, samen met het feit dat de piste naar het einde toe afvlakte, heeft mij tot stilstand gebracht. Deze eerste afdaling heeft direct mijn hart sneller doen slaan. En ik zou ook duidelijk wat aan mijn techniek moeten werken (of anders gezegd, moete leren hoe ge fatsoenlijk skied :-p)

Toen ik terug boven was, ben ik eerst wat andere skiërs gaan observeren, om te weten te komen hoe het dan wel moet. Een opmerking hierbij is dat er een pak meer snowboarders waren dan skiërs (naarmate de dag vorderde is dit verschil wel wat geminderd), waar ik wel wat van verschoot. Bij deze observatie merkte ik dat (op een paar kinderen na) al de skiërs in een slalom-vorm naar beneden skieden. Dit ben ik dan ook gaan proberen, en dit werkte.

Qua vallen viel het best goed mee deze dag. Ik ben, vind ik zelf, niet zoveel gevallen. Ik heb wel vooral vrij voorzichtig geskied (ma. ervoor gezorgd dat ik niet te snel ging), waardoor het vallen beperkt kon worden. Een beetje risico's nemen en tegen een hogere snelheid de piste naar beneden zoeven, is toch plezanter zou ke kunnen zeggen, en daar heb je waarschijnlijk gelijk in, maar door mijn onkunde had ik wat schrik om iets te breken en dus heb ik het maar rustig gehouden. Hoe ik het deed vond ik trouwens best leuk, het moest voor mij niet zo snel zijn :-)

De keren dat ik dan toch viel, was als ik toch eens wat sneller probeerde te gaan. Het terug naar rechts draaien lukte me nooit op hogere snelheid. Dan schoven mijn skies overeen, of gebeurde er iets anders, zodat ik met mijn gezicht in de sneeuw viel (bij wijze van spreken, want in het echt is dit nooit gebeurd :-p)

Na een voormiddag geskied te hebben, en het wat onder de knie gekregen te hebben wou Alexei een moeilijkere piste proberen. Ik en William zijn ook meegegaan. Anders als bij de andere pistes, ben ik bij deze afdaling vrij veel op mijn bek gegaan. De piste was een aardig stuk stijler dan degeen waar we tot dan toe op geskied hadden, en mijn slalommende remtechniek (die op de andere piste goed werkte) bleek niet meer zijn job te doen. Daar ging ik dan, sneller en sneller, in een slalommende beweging de piste naar beneden. Het resultaat was een aardige val, waarbij er een ski uitvloog en ikzelf een aantal meter verder tot stilstand kwam. Toen ik dit de derde keer deed, begon mijn scheenbeen aardig pijn te doen van de schok die het telkens kreeg van de ski die lossprong. Bij de vijfde (en laatste) valpartij ging het terug van start gaan niet zoals gepland. Ik deed mn skies terug aan, maar viel wat achteruit, en ik ten zit kwam op mijn skies. Dit bracht de skies echter in beweging en daar ging ik dan, al zittend op mijn skies, de piste naar beneden. Ik met mijn handen in de sneeuw proberen remmen, maar dit ging eigenlijk niet. Na wat in paniek geraakt te zijn ben ik uiteindelijk tot stilstand gekomen.
Deze moeilijke(re) piste zou ik dus duidelijk niet meer doen.

Als afsluiter van het dagje skiën was er een bezoekje aan een onsen daar bij de ski-piste. Het was de eerste keer dat ik naar een onsen ben geweest eigenlijk. Best leuk zo'n onsen moet ik zeggen :-D Je eerst al op een klein krukje zittend wassen, wat ik omdat het anders is best leuk vond eigenlijk. En dan het hete water in gaan om er lekker te relaxen. Een opmerking van een nadeel aan die onsen (en mogelijk alle onsens) is dat het water heel warm is en dat ik daardoor eigenlijk begon te zweten. Ik heb me dan wel gewassen voor het hete water in te gaan, maar toen ik eruitstapte, was ik direct terug bezweet, zodat de "jezelf reinigen" functie van de onsen een beetje teniet gedaan werd. Maargoed, qua relaxen zit je wel goed :-D

En voila, zo zat het dagje skiën erop. En Jipo zag dat het goed was :-)

Foto's:

Het "huisje" van Fujimoto-sensei

Alexei, ik en William, bovenaan de piste (of hoe het
ook noemt) die we het meest hebben afgedaald.

Fujimoto-sensei, Alexei en ik, smiddags

in het restaurant bij de ski-piste.

Alexei en ik bovenop de moeilijke(re) piste.

William, zelfde plaats.

De piste in de verte was de moeilijke(re) piste waar ik het over had.

Getrokken bovenaan de piste die we meestal namen, de omgeving daar.

Getrokken bovenaan de moeilijkere piste, de omgeving daar.

上原先生の着物ショー

(oftewel: Uehara-sensei's kimono-show)

Uehara-sensei is de persoon die de kimono-show organiseerde op ... waar een aantal buitenlandse studenten (waaronder ik) aan hebben mogen deelnemen. Ze is ook de persoon waar de studenten van de Japanese Intensive Course op ... op huisbezoek zijn mogen gaan.

Op 24 februari 2007 organiseerde ze een 着物説明会 (kimono setsumei-kai, kimono uitleg bijeenkomst (ongeveer)), en wij studenten die bij haar op bezoek zijn geweest, verzocht ze om te komen. Omdat dit me wel interessant leek heb ik toegzegd.

De dag zelf dan, zijn er echter een aantal dingen misgelopen.

Ten eerste was ik vergeten dat de show er was. Om 12:50 kreeg ik een telefoon met de vraag waar ik was. Na eraan herinnerd te worden dat er die kimono-show was, heb ik snel mijn kabas gemaakt (camera, flesje water, ...), mijn jas aangedaan en ben ik vertrokken.

Hoewel ik op volle snelheid naar het station gereden ben, kwam ik net te laat voor de trein waar de rest op zat (die van 13:10). Maar geen probleem, ik zou gewoon de volgende pakken. Op dit moment ging er een tweede ding mis, nl. door in alle vlugheid naar het station te vertrekken was ik mijn portemonee vergeten. Dus ik kon geen ticket kopen.

Toen ik de rest van de mensen dit (per telefoon) meldde, zei men mij dat ik snel naar de kaikan terug kon rijden om mijn portemonee te halen en dan een volgende trein (die van 14:21 (zo verstond ik)) te pakken. Hierdoor zou ik wel het eerste half uur (ofzo) van de show missen, maar dit was niet zo erg zei men. Eigenlijk had ik door alles dat al mis was gegaan, helemaal geen zin meer om naar de show te gaan, maar "In Japan vinden ze waarschijnlijk 'beter te laat komen als niet komen'" bedacht ik mij en besloot toch maar de moeite doen om mijn portemonee te gaan halen.

De terugweg naar de kaikan is zowiezo al berg op, en die dag was er ook een stevige tegenwind, zodat het best tegen viel. Terug bij het station aangekomen, ging ik opzoek naar de trein ban 14:21. Weeral was er een probleem, er was namelijk geen trein op dat uur. Dan zou ik het gewoon zelf uitzoeken, dacht ik. Maar ook dit ging verkeerd. Ik wist namelijk niet waar het te doen was. Ik had een flyer bij, maar daar stond geen adres op. Volgens wat ik mij herinnerde, ging het door in een plaats met Matsumoto in de naam. Heel even dacht ik dat ik gered was, tot ik het trein-plan bekeek en zowel Matsumoto-Noord als Matsumoto-Zuid vond.

Ik heb toen een bericht gestuurd met de vraag welke trein ik moet pakken, maar er kwam geen antwoord (waarschijnlijk omdat de show bezig was op dat uur). Anderhalf uur later, toen het pauze was bij de show, kreeg ik een telefoon terug, maar toen had ik helemal geen zin meer. Voor mij was het もういい (tis al goed (ofzo)).

Mjaja, een dag die niet helemaal verliep zoals gepland, zo zijn er ook he :-)

Een dagje bij een 応援ファミリー

応援ファミリー (ouen family) =~ "aanmoedigingsfamilie" (?), volgens wat ik er van begrepen heb, een gezin dat geïnteresseerd is in culturele uitwisseling en om deze reden samen met buitenlandse studenten activiteiten doen. Op deze manier leren deze Japanse gezinnen dingen blij over verschillende landen, en leren de buitenlandse studenten dingen bij over Japan.

Hier in Matsumoto is er een "aanmoedigingsfamilie" vereniging. Deze vereniging organiseert af en toe activiteiten waar deze gezinnen en buitenlandse studenten elkaar kunnen ontmoeten. Ikzelf heb ook al deelgenomen aan een aantal van deze activiteiten (nl. de Christmas party en de Hodgepodge party).

Op de Hodgepodge party heb ik met enkele mensen gsm-nummers uitgewisseld, zodat we eens een keer iets samen konden doen. De week na de party (15 februari) kreeg ik een berichtje van Kawaguchi-san. Zo snel had ik nooit gedacht iets van hen te horen eigenlijk (maar slecht ofzo vond ik het zeker niet :-)) Ze vroeg of ik de volgende zaterdag (17 februari) geen datje met hen (Kawaguchi-san en haar dochter) wou doorbrengen. And that's how it went down (... hmm -_-)

Om 10:30 kwam ze me halen aan de kaikan. We zouden samen naar het kasteel van Matsumoto gaan, en vervolgens naar een bekende schrijn ergens hier een stuk vandaan. Kawaguchi-san is in de zomer van vorig jaar naar Matsumoto verhuist en had het kasteel (van binnen) nog niet bezocht (net zoals ik trouwens).

Aan het kasteel kwamen we Manyee, Diana en Che tegen. Na wat babbelen stelde Kawaguchi-san voor om met z'n allen naar dat schrijn te gaan. Dat leek hen een goed idee. In het kasteel zelf, schoot het haar tebinnen dat we met z'n allen niet in haar auto konden. Daarom is er uiteindelijk besloten om niet vandaag met z'n allen naar dat schrijn te gaan, maar het uit te stellen voor een andere keer. Ikzelf, zou de rest van de dag bij Kawaguchi-san thuis spenderen.

Dan het kasteel van Matsumoto zelf. Wel ... het was koud daarbinnen :-) En ook, sommige van de trappen in het kasteel waren best wel stijl. Moeilijk om te beklimmen (of wat je ook doet met een trap), en nog meer om af te dalen (als er iemand de juiste werkwoorden die je zo bij een trap gebruikt kent, mag die ze mij altijd laten weten). Het was interessant en leuk om eens gedaan te hebben :-) Een echt diepe indruk heeft het echter niet nagelaten, wat ook wel te merken zal zijn aan hetgeen ik er hierboven over te zeggen had.

Na het kasteel van Matsumoto gingen we dus naar Kawaguchi-san's huis. Ze woont in een best fancy (en wat er uitzag als recent) appartement. Ik heb er geen foto van, maar ik was wel onder de indruk. Ik zou er zelf ook wel willen wonen :-)

Bij Kawaguchi-san thuis hebben we de volgende dingen gedaan:

• Nana-chan (de dochter) en ik hebben playstation2 gespeeld. De namen van de spellekes zen'k vergete, ma een ervan was een vechtspelleke, waarbij mijn ass vrij hard gekicked werd door Nana-chan.
• Als lunch was er iets ramenachtig, maar dan dunner (iets wat in de zomer vaak koud wordt gegeten, maar ik de naam natuurlijk weer niet meer van weet), en onigiri. Lekkere boel die dingen.
• Nana-chan en ik hebben ons ook een hele tijd geamuzeerd met wat ballen, ballon en een soort frisbee. We hebben indoor gehandbald (eigenlijk eerder "houd de bal/ballon zo lang mogelijk omhoog", de bal/ballon de grond laten raken is een punt voor de tegenstander), gevoetbald (met als goal een muur, de bal de muur laten raken is een punt voor de tegenstander), gedodgeballed (je door de bal/ballon/frisbee laten raken is een punt voor de tegenstander), en mogelijk nog andere geïmproviseerde spellekes
• Samen met z'n allen hebben we dat spel gespeeld waarbij er een hoop kaartjes zijn, een voor elk hiragana-karakter, en je het kaartje moet vinden waarvan het karakter de eerste letter is van de zin die (door iemand) voorgelezen wordt.
• Voor het avond eten hebben we een hele tijd op het speel-plein naast hun appartement getennist.
• Als avond eten was er ... het was een typisch Japanse maaltijd. Miso-soep, rijst, vis (wat voor weet ik niet meer), reepjes rundsvlees en reepjes van een soort lange ajuin in een lekker sausje (dat ik al meermaals gegeten heb, maar de naam ofcourse niet van weet). Het was zeer lekker en heeft mij goed gesmaakt (das twee keer hetzelfde zeggen zeker ...).
• Na het avond eten heb wat op hun Nintendo DS gespeeld. Ze hadden namelijk wat leer-spelletjes. Een ervan testte bijvoorbeeld je geheugen, je herkenningsvermogen (van vormen), je rekenvaardigheid, ... Dit vond ik wel leuk, vooral omdat ik voor een paar van deze testen een nieuw record gevestigd heb :-p Ook hadden ze een "spel" om Engels te leren. Je hoorde een zin en je moest deze dan neerschrijven. Dit gebeurde letter per letter, en in het begin irriteerde het mij wel een beetje dat de helft van de letters die ik schreef niet herkend werden. De letters "t", "g" en "r" zorgden voor veel problemen. Ook verschoot ik er wat van hoeveel fouten ik eigenlijk schreef. Hetgeen Kawaguchi-san en Nana-chan dan weer erg verbaasden was het feit dat ik de zin na slechts een keer luisteren kon neerschrijven.
  

Rond een uur of 21:30 zat de dag erop en werd ik naar huis gebracht. Ik heb mij die dag heel goed geamuzeerd, en hoop zeker nog eens een dagje samen te spenderen. Heel toffe mensen de Kawaguchi-san's ^_^

Btw: buiten spellekes gespeeld te hebben hebben we natuurlijk ook gebabbeld over vanalles :-) Soms waren er dingen die ik zei die ze best raar vonden. Zo merkte Kawaguchi-san op dat ik altijd しかし zeg, maar dat dat voor haar raar klinkt. In gesproken taal is でも veel beter zei ze. Weer iets bijgeleerd se :-) Dan qua leren langs hun kant, ik heb Nana-chan ハードゲイ (haado gei)'s バチ来い (bachi koi) voorgedaan. Ze vond het zeer leuk :-D Maar ze snapte het eigenlijk niet. Dat is misschien best ook, besloten Kawaguchi-san en ik :-p

テレビサークルのパーティー ("feestje" van de televisie-club)

Zoals op deze blog reeds vermeld, ben ik in december geinterviewd geweest door de televisie-club van de universiteit. Als bedanking hiervoor werd ik op 6 februari uitgenodigd voor een soort feestje.

Om correct te zijn moet ik zeggen dat het niet echt een club (サークル, saakuru) is. Het heeft er die avond over gegaan, wat de televisie club juist is, en wat bleek is dat men het zelf niet goed wist. In sommige opzichten waren ze wel een club, maar in andere dan weer niet. Ze zijn een halve club was de uiteindelijke conclusie. Maar binnekort gaan ze mogelijk een echte club worden.

Waar: in het lokaal van de televisie-club.
Wie: De leden van de televisie club, en een aantal van de geinterviewde mensen.
Wat: samen gezellig eten, praten en samen het resultaat van de interviews kijken :-)

Qua eten was er nabe (waar ge mij altijd wel mee kunt plezieren), en wat ze sushi noemden. Eignelijk was het een mengeling van rijst en dingen die je ook in sushi terug vind. Het waren dan misschien wel de ingredienten van sushi die ze gebruikten, maar pot vol met deze rijst/andere stuff-mengeling zou ik niet echt sushi noemen. Of is mijn idee van sushi mogelijk verkeerd?

Een van de mensen die er was, was een 大学院生 (daigakuinsei, graduate student) uit Canada. Interessante kerel was hij. Qua kennis Japans was er een groot verschil tussen ons, wa mij een gevoel gaf van "was ik ook al maar zo goed", en deed denken "I still have a long way to go". Ma da's een goede motivatie om het te blijven bijhouden (om nie studeren te zeggen) :-)

Even en (wat ik vond) interessant onderwerp waar het over ging vermelden. Op een gegeven moment ging het over het woord 帰化 (kika), wat naturalisatie betekent. De vraag van de Canadees (zijn naam ben ik as usual weer vergeten) was hoe het komt dat voor het woord naturalisatie deze twee kanji's gebruikt worden. De kanji 帰　betekent "terugkeren", en 化 betekent (oa.) "veranderen in". Hij zag niet in hoe ze van deze kanji tot "naturalisatie" gekomen zijn. Er is hier dan wat over gediscussieerd geworden, maar uiteindelijk konden de aanwezige Japanners geen verklaring geven. Het mysterie der kanji, mjaja :-)

Zoals ik reeds vermeldde hebben we tijdens het eten gekeken naar de interviews. Toch wel raar om uzelf zo op tv te zien. En vooral om u eigen Japans te horen (want da was nog nie echt denderend te noemen :-p)

Foto's:

Links onder zit de Canadees.
Twee koppen hoger staat Asami, mijn tutor.

De zombie achteraan de hoop is het hoofd van de televisie-club.
Geweldig hoe die deraltijd uitziet, die kerel :-D

[UPDATE]
Hmm, omdat ik ermee in mijn kop zat blijkt sushi "vinegared fish and rice" of volgens een andere woordenboek "anything made with vinegared rice" te betekenen. Dus in principe, als ge deze ingredienten in een pot gooit en ze onder elkaar mengt zou het nog steeds sushi zijn da ge bekomt ... Njah.

修了パーティ (sluitings-feestje)

Op 15 februari, de dag van de sluitings-ceremonie, was er savonds ook een sluitingsfeestje.

Waar: In het "studie-lokaal" hier in de kaikan.

Wie: de studenten van de Japanese Intensive Course, de leerkrachten (plus kinderen), nog een paar andere mensen van het school, en vrienden die je kon uitnodigen.

Wat: Een bijeenkomst waarbij iedereen die kwam iets van eten en/of drank meebracht. Hoewel de drank eerder voor de leerkrachten en de mensen van het school weggelegd was.

Qua eten heb ik weer pannekoeken gemaakt. Net zoals de vorige keer bleek het in de smaak te vallen. Manyee had gekozen voor chocolade-fondue (er was allerlei fruit dat in de chocolade gesopt kon worden, en dat viel nog meer in de smaak. Ook was er een samenwerking tussen de twee, nl. mensen die een pannekoek namen en er chocolade op smeerden, iets wa der zeer goe uit zag.

Op deze afsluitings-party was ik voor een keer nog eens redelijk tipsy. Ma'k was nie alleen. Roi (Roald) en Daniel waren het ook. tWas best leuk :-D Dan nog een persoon die de alcohol goed leek te voelen was Sayaka van het Internationaal centrum (hoewel e slechts 1 blikje op had (een coctail van ca. 5% alcohol)). De eerste keer da'k haar zo gzien heb, was wel grappig :-)

Toen het feest gedaan was en we het lokaal terug opgeruimd hadden, was er een tijd overleg of er nog iets gedaan zou worden (iets gaan drinken, karaoke, ...), maar uiteindelijk is iedereen gewoon naar huis gegaan.

kVond't een zeer goede afsluiter van het eerste semester ^_^

Foto's:

De studenten die de voorbereiding troffen voor het feestje.

Het maken der slinger-versiering.

De eerste drank is aangekomen.
(links: De "baas" van het Internationaal Centrum (denk ik toch),
midden: Wim, rechts: David)

Een Japans feestje zou niet compleet zijn als
er geen mensen waren die en speech gaven :-)
(links: Kumasaki-sensei, midden: iemand van het
Internationaal Centrum, rechts: Sato-sensei)

Yamamoto-sensei en ik.
Yamamoto-sensei was een leerkracht grammatica
(hoewel het eerder leesoefeningen waren, makom :-)).
Yamamoto-sensei was mijn favo leerkracht :-)

修了式 (sluitings ceremonie)

Als er iets is dat ik in België bijna nooit en hier in Japan al vaak meegemaakt heb, dan zijn het formele ceremonies. Bijvoorbeeld bij de Speech Contest op 16 november 2006 of bij het jaarlijks feest van Ikebana International op 26 januari 2007. Op 15 februari heb ik er weer een meegemaakt, namelijk de de sluitingsceremonie van de Japanese Intensive Course die ik gevolgd heb.

Het was een korte ceremonie (15 minuten zou het duren, zei men), maar toch was alles gepland (het verloop van de ceremonie was op een groot blad tegen de muur te volgen). Het verliep als volgt:

• Opening van de ceremonie
• Overhandigen van de certificaten van geslaagd zijn aan ons studenten
• Enkele woorden van iemand met een vrij hoge functie aan de universiteit (wat het juist was ben ik vergeten)
• Enkele woorden van de "baas" van het Internationaal Centrum (aan de Shinshu Universiteit)
• Enkele woorden van de vertegenwoordigers van de A- en de B-klas
• Sluiting van de ceremonie
  

Als aanwezigen waren er wij de studenten, de leerkrachten, enkele mensen van het Internationaal Centrum, en de hierboven vernoemde personen met een hoge functie aan de universiteit die enkele woorden tegen ons zeiden.

Een week voor de ceremonie werd ik door Sato-sensei gevraagd om de vertegenwoordiger van de B-klas te zijn. Hiervoor moest ik een eindwoord (waarin ik vermeldde wat we geleerd en meegemaakt hebben deze afgelope 4 maanden en waarin ik de leerkrachten en mensen van het Internationaal centrum bedankte) schrijven en dit voorlezen (of vanbuiten opzetten) voor de persoon met de hoge functie (die ik vergeten ben).

Na de ceremonie volgde een groepsfoto en hebben we (studenten en leerkrachten) nog een tijd blijven napraten.

Foto's:

De officiele vlag van de Shinshu Universiteit.
Het symbool was pas sinds vorig jaar (dacht ik) vastgelegd,
en Sato-sensei leek er trots op te zijn.

Nog wat rustig praten voor de ceremonie.

De hoge piet waar ik de naam noch functie
niet van weet, die ons ons certificaat over-
handigde.

En voila, mijn "Certificate of Completion"
(Nice)

[UPDATE]
Hieronder nog wat fotos, getrokken door de mensen van het Internationaal Centrum.

Rustig met elkaar praten (of in mijn geval het slotwoord
nog wat herlezen) voor de ceremonie begon.

Het in ontvangst nemen van het certificaat.

De "president of Shinshu University" die zijn slotwoord geeft.

Ik die mijn slotwoord geef.

En om te eindigen een groepsfoto.

終了発表 (eindpresentatie)

06 januari 2007, was het de dag van mijn eind presentatie (終了発表, shūryō happyō). Nu ik erover nadenk heb ik hier op mijn blog mogelijk nog nie echt iets over gezegd. Wel, dan zal ik het hier doen :-) Dit eerste semester heb ik hier in Japan geen gewone vakken gevolgd, samen met andere Japanners, maar een Japanese Intensive Course (zoals ze het hier noemen). Ik heb dus een kleine 4 maand bijna enkel vakken gevolgd, gericht op de verbetering van onze (= wij buitenlandse studenten) vaardigheid Japans. Hoewel het nier verplicht was, heb ik hierbuiten ook nog enkele extra vakken voor buitenlandse studenten gevolgd, oa. een vak over Japanse uitdrukkingen en een over de Japanse maatschappij.

Dan over die eindpresentatie. Die Japanese Intensive Course (JIC) is een geheel van vakken en als je je best doet, krijg je op het eind van de cursus een certificaat waarop staat dat je geslaagd bent. Opdat je dit certificaat krijgt, dien je een presentatie te geven, nl. die eindpresentatie. Als toeschouwers waren er proffen, die een beoordeling schreven, en studenten (zowel Japanners als buitenlanders).

Het onderwerp van mijn presentatie was het probleem van de daling van leervermogen onder Japanse studenten (学力低下問題, gakuryoku teika mondai), maar daar ga ik nu nie verder op ingaan.

De voorbereiding voor de presentatie was best wel stresserend. In het begin had ik redelijk wat problemen met het vinden van een goede structuur voor mijn presentatie, en nadien ook met de verwoording van wat ik wou zeggen. Maar na de slides en het script x aantal keer te hebben (laten) verbeterd en herschreven is het toch af geraakt. De presentatie zelf dan, door zenuwachtigheid is het wel iets minder vlot gegaan, of miss beter, heb ik meer van mijn blad afgelezen als ik zou gewild hebben. Maarja. Al bij al viel het nog mee denk ik.

Dan nog iets over mijn presentatie, ik heb perongeluk het hoofd van het departement (voor wat ik er van begrijp is hij het hoofd van het internationaal centrum op’t univ, daar waar de lessen Japans die ik volg gegeven worden) een beetje kwaad (of unhappy alleszins) gemaakt. In mijn presentatie heb ik perongelijk gezegd dat ik het Japans onderwijs systeem misschien toch niet zo goed vind (omdat het problemen als die daling van leervermogen voortbrengt). Toen het tijd was voor vragen van het publiek, begon hij een uitleg te doen dat ik niet zomaar zo’n uitspraak kan doen, dat de redenen die ik gaf moeilijker waren dan dat ik ze liet uitschijnen. Hij begon ook vragen te stellen als “dus van de Japanners die gij hier op school tegen komt vind gij da die er niet zo slim uit zien?” Hij had precies begrepen dat ik vond dat alle Japanners dommer aan het worden zijn. Maar ik had het allemaal niet zo slecht bedoeld. Maarja. Ik was blij toen de tijd voor vragen te stellen voorbij was :-)

Dan verder, zoals ik zei heb ik gisteren mijn eindpresentatie gegeven. Doordat die eindpresentatie de laatste opdracht voor de JIC was, wil dit zeggen dat ik vanaf nu vakantie heb :-D Voor mij is de lente-vakantie begonnen ^_^ En het is een best lange vakantie, een kleine 2 maand. Officieel is de lentevakantie gedaan op 30 maart ofzo, maar de eerste week is het nog geen les, dus da kan als nog een week extra verlof gezien worden.

Qua plannen voor deze lente vakantie sta der nog nie echt veel vast. Eind maart, begin april ga ik nog eens naar Tokio, maar dat is het dan ook. Verdere reizen zullen tijdens de vakantie zelf beslist worden.

Voor volgend semester staat er op het schema: gewone lessen volgen aan de faculteit Letteren, samen met de Japanse studenten hier op het univ. Opdat ik de lessen zou kunne volgen (begrijpen) ga ik buiten relaxen en rondreizen, ook mijn Japans wa onderhouden, of beter: wa proberen te verbeteren. Want met mn huidig niveau lijkt het me nog altijd vrij moeilijk om gewone lessen te volgen. Maarja, ik zal wel zien :-)


Enkele foto's: