Ik, William, Alexei (hoe ge't ook schrijft) en Fujimoto-sensei
Wat:
een dagje skiën, beeindigd met een bezoekje aan een onsen
Waar:
euhm ... Ik weet het eigenlijk niet. Ergens waar er sneeuw lag :-D -_-
Wanneer:
04 maart '07
Verslag:
Nu ge hier in Matsumoto zitten, tussen de bergen, zo dicht bij de vele skipistes, dan moet ge toch zeker gaan skiën he. Dit heb ik in de meer meer dan 5 maanden dat ik hier al zit al veel mensen horen zeggen. Ik vond eigenlijk wel dat ze gelijk hadden, maar er kwam nooit van om te gaan skiën. Nu deze dag, is het er dan toch van gekomen, mijn eerste ski-uitstapje in Japan :-)
Fujimoto-sensei kwam ons smorgens met de auto halen, dus het vervoer was geregeld. Na een rit van anderhalf uur (denk ik, ik weet het niet meer juist), waar tijdens er veel gebabbeld is geweest (vooral de sensei die verhalen uit zijn jeugdige jaren vertelde), kwamen we aan. Nu bleek dat Fujimoto-sensei een verblijf had in de buurt van die ski-piste. En geen klein verblijf ook niet, een echt huis eigenlijk. We zijn even binnengeweest om van kleren te wisselen, en het was er echt gezellig binnen. Zo'n huisje zou ik zelf ook heel graag willen, om met een groep mensen gezellig een weekendje weg te trekken ... geweldig :-)
Vermits ik geen ski-gerief heb, veronderstelde ik dat ik dit zou moeten huren. Maar hier kwam Fujimoto-sensei to the rescue. In zijn buitenverblijf had hij een aanzienlijke collectie skies/snowboards en ski/snowboard-kledij. Nadat we ons allen hadden omgekleed, konden we vertrekken.
Ik was de enige die voor skiën had gekozen, de rest ging snowboarden. Snowboarden is dan misschien wel cooler (かっこいい'er), maar skiën leek mij gemakkelijker. Of eerder dan dat het me makkelijker leek, van skien wist ik iets en van snowboarden niet. Voor skiën herinnerde ik mij (van vroeger, ik ben toen ik twaalf was 1 keer op ski-vakantie gegaan) dat als je je skies in een V-vorm zet dat je dan remt, voor snowboarden (ondanks ik ooit een dagje een snowboard cursus gevolgd heb) herinnerde ik me zo niets.
Boven op de piste aangekomen, was het dan zover, ik zou naar beneden moeten. Ik was best wel wat nerveus, want de piste ging stijler naar beneden als ik had gedacht. Uiteindelijk ben ik dan naar beneden gegaan. Maar dit ging niet helemaal zoals ik gepland had. De enige techniek die ik kende was namelijk mijn ski's in een V-vorm houden, en hierbij waren er twee problemen. Ten eerste was mijn skies in deze houding houden toch best aardig moeilijk. En ten tweede, DIT REMDE LANGS GEEN KANTEN! Daar ging ik dan, sneller en sneller naar beneden, een beetje in paniek natuurlijk. In het midden van mijn "afdaling", merkte ik dat als ik meer op mijn skies drukte, ik toch wat leek af te remmen. Dit, samen met het feit dat de piste naar het einde toe afvlakte, heeft mij tot stilstand gebracht. Deze eerste afdaling heeft direct mijn hart sneller doen slaan. En ik zou ook duidelijk wat aan mijn techniek moeten werken (of anders gezegd, moete leren hoe ge fatsoenlijk skied :-p)
Toen ik terug boven was, ben ik eerst wat andere skiërs gaan observeren, om te weten te komen hoe het dan wel moet. Een opmerking hierbij is dat er een pak meer snowboarders waren dan skiërs (naarmate de dag vorderde is dit verschil wel wat geminderd), waar ik wel wat van verschoot. Bij deze observatie merkte ik dat (op een paar kinderen na) al de skiërs in een slalom-vorm naar beneden skieden. Dit ben ik dan ook gaan proberen, en dit werkte.
Qua vallen viel het best goed mee deze dag. Ik ben, vind ik zelf, niet zoveel gevallen. Ik heb wel vooral vrij voorzichtig geskied (ma. ervoor gezorgd dat ik niet te snel ging), waardoor het vallen beperkt kon worden. Een beetje risico's nemen en tegen een hogere snelheid de piste naar beneden zoeven, is toch plezanter zou ke kunnen zeggen, en daar heb je waarschijnlijk gelijk in, maar door mijn onkunde had ik wat schrik om iets te breken en dus heb ik het maar rustig gehouden. Hoe ik het deed vond ik trouwens best leuk, het moest voor mij niet zo snel zijn :-)
De keren dat ik dan toch viel, was als ik toch eens wat sneller probeerde te gaan. Het terug naar rechts draaien lukte me nooit op hogere snelheid. Dan schoven mijn skies overeen, of gebeurde er iets anders, zodat ik met mijn gezicht in de sneeuw viel (bij wijze van spreken, want in het echt is dit nooit gebeurd :-p)
Na een voormiddag geskied te hebben, en het wat onder de knie gekregen te hebben wou Alexei een moeilijkere piste proberen. Ik en William zijn ook meegegaan. Anders als bij de andere pistes, ben ik bij deze afdaling vrij veel op mijn bek gegaan. De piste was een aardig stuk stijler dan degeen waar we tot dan toe op geskied hadden, en mijn slalommende remtechniek (die op de andere piste goed werkte) bleek niet meer zijn job te doen. Daar ging ik dan, sneller en sneller, in een slalommende beweging de piste naar beneden. Het resultaat was een aardige val, waarbij er een ski uitvloog en ikzelf een aantal meter verder tot stilstand kwam. Toen ik dit de derde keer deed, begon mijn scheenbeen aardig pijn te doen van de schok die het telkens kreeg van de ski die lossprong. Bij de vijfde (en laatste) valpartij ging het terug van start gaan niet zoals gepland. Ik deed mn skies terug aan, maar viel wat achteruit, en ik ten zit kwam op mijn skies. Dit bracht de skies echter in beweging en daar ging ik dan, al zittend op mijn skies, de piste naar beneden. Ik met mijn handen in de sneeuw proberen remmen, maar dit ging eigenlijk niet. Na wat in paniek geraakt te zijn ben ik uiteindelijk tot stilstand gekomen.
Deze moeilijke(re) piste zou ik dus duidelijk niet meer doen.
Als afsluiter van het dagje skiën was er een bezoekje aan een onsen daar bij de ski-piste. Het was de eerste keer dat ik naar een onsen ben geweest eigenlijk. Best leuk zo'n onsen moet ik zeggen :-D Je eerst al op een klein krukje zittend wassen, wat ik omdat het anders is best leuk vond eigenlijk. En dan het hete water in gaan om er lekker te relaxen. Een opmerking van een nadeel aan die onsen (en mogelijk alle onsens) is dat het water heel warm is en dat ik daardoor eigenlijk begon te zweten. Ik heb me dan wel gewassen voor het hete water in te gaan, maar toen ik eruitstapte, was ik direct terug bezweet, zodat de "jezelf reinigen" functie van de onsen een beetje teniet gedaan werd. Maargoed, qua relaxen zit je wel goed :-D
En voila, zo zat het dagje skiën erop. En Jipo zag dat het goed was :-)
Fujimoto-sensei kwam ons smorgens met de auto halen, dus het vervoer was geregeld. Na een rit van anderhalf uur (denk ik, ik weet het niet meer juist), waar tijdens er veel gebabbeld is geweest (vooral de sensei die verhalen uit zijn jeugdige jaren vertelde), kwamen we aan. Nu bleek dat Fujimoto-sensei een verblijf had in de buurt van die ski-piste. En geen klein verblijf ook niet, een echt huis eigenlijk. We zijn even binnengeweest om van kleren te wisselen, en het was er echt gezellig binnen. Zo'n huisje zou ik zelf ook heel graag willen, om met een groep mensen gezellig een weekendje weg te trekken ... geweldig :-)
Vermits ik geen ski-gerief heb, veronderstelde ik dat ik dit zou moeten huren. Maar hier kwam Fujimoto-sensei to the rescue. In zijn buitenverblijf had hij een aanzienlijke collectie skies/snowboards en ski/snowboard-kledij. Nadat we ons allen hadden omgekleed, konden we vertrekken.
Ik was de enige die voor skiën had gekozen, de rest ging snowboarden. Snowboarden is dan misschien wel cooler (かっこいい'er), maar skiën leek mij gemakkelijker. Of eerder dan dat het me makkelijker leek, van skien wist ik iets en van snowboarden niet. Voor skiën herinnerde ik mij (van vroeger, ik ben toen ik twaalf was 1 keer op ski-vakantie gegaan) dat als je je skies in een V-vorm zet dat je dan remt, voor snowboarden (ondanks ik ooit een dagje een snowboard cursus gevolgd heb) herinnerde ik me zo niets.
Boven op de piste aangekomen, was het dan zover, ik zou naar beneden moeten. Ik was best wel wat nerveus, want de piste ging stijler naar beneden als ik had gedacht. Uiteindelijk ben ik dan naar beneden gegaan. Maar dit ging niet helemaal zoals ik gepland had. De enige techniek die ik kende was namelijk mijn ski's in een V-vorm houden, en hierbij waren er twee problemen. Ten eerste was mijn skies in deze houding houden toch best aardig moeilijk. En ten tweede, DIT REMDE LANGS GEEN KANTEN! Daar ging ik dan, sneller en sneller naar beneden, een beetje in paniek natuurlijk. In het midden van mijn "afdaling", merkte ik dat als ik meer op mijn skies drukte, ik toch wat leek af te remmen. Dit, samen met het feit dat de piste naar het einde toe afvlakte, heeft mij tot stilstand gebracht. Deze eerste afdaling heeft direct mijn hart sneller doen slaan. En ik zou ook duidelijk wat aan mijn techniek moeten werken (of anders gezegd, moete leren hoe ge fatsoenlijk skied :-p)
Toen ik terug boven was, ben ik eerst wat andere skiërs gaan observeren, om te weten te komen hoe het dan wel moet. Een opmerking hierbij is dat er een pak meer snowboarders waren dan skiërs (naarmate de dag vorderde is dit verschil wel wat geminderd), waar ik wel wat van verschoot. Bij deze observatie merkte ik dat (op een paar kinderen na) al de skiërs in een slalom-vorm naar beneden skieden. Dit ben ik dan ook gaan proberen, en dit werkte.
Qua vallen viel het best goed mee deze dag. Ik ben, vind ik zelf, niet zoveel gevallen. Ik heb wel vooral vrij voorzichtig geskied (ma. ervoor gezorgd dat ik niet te snel ging), waardoor het vallen beperkt kon worden. Een beetje risico's nemen en tegen een hogere snelheid de piste naar beneden zoeven, is toch plezanter zou ke kunnen zeggen, en daar heb je waarschijnlijk gelijk in, maar door mijn onkunde had ik wat schrik om iets te breken en dus heb ik het maar rustig gehouden. Hoe ik het deed vond ik trouwens best leuk, het moest voor mij niet zo snel zijn :-)
De keren dat ik dan toch viel, was als ik toch eens wat sneller probeerde te gaan. Het terug naar rechts draaien lukte me nooit op hogere snelheid. Dan schoven mijn skies overeen, of gebeurde er iets anders, zodat ik met mijn gezicht in de sneeuw viel (bij wijze van spreken, want in het echt is dit nooit gebeurd :-p)
Na een voormiddag geskied te hebben, en het wat onder de knie gekregen te hebben wou Alexei een moeilijkere piste proberen. Ik en William zijn ook meegegaan. Anders als bij de andere pistes, ben ik bij deze afdaling vrij veel op mijn bek gegaan. De piste was een aardig stuk stijler dan degeen waar we tot dan toe op geskied hadden, en mijn slalommende remtechniek (die op de andere piste goed werkte) bleek niet meer zijn job te doen. Daar ging ik dan, sneller en sneller, in een slalommende beweging de piste naar beneden. Het resultaat was een aardige val, waarbij er een ski uitvloog en ikzelf een aantal meter verder tot stilstand kwam. Toen ik dit de derde keer deed, begon mijn scheenbeen aardig pijn te doen van de schok die het telkens kreeg van de ski die lossprong. Bij de vijfde (en laatste) valpartij ging het terug van start gaan niet zoals gepland. Ik deed mn skies terug aan, maar viel wat achteruit, en ik ten zit kwam op mijn skies. Dit bracht de skies echter in beweging en daar ging ik dan, al zittend op mijn skies, de piste naar beneden. Ik met mijn handen in de sneeuw proberen remmen, maar dit ging eigenlijk niet. Na wat in paniek geraakt te zijn ben ik uiteindelijk tot stilstand gekomen.
Deze moeilijke(re) piste zou ik dus duidelijk niet meer doen.
Als afsluiter van het dagje skiën was er een bezoekje aan een onsen daar bij de ski-piste. Het was de eerste keer dat ik naar een onsen ben geweest eigenlijk. Best leuk zo'n onsen moet ik zeggen :-D Je eerst al op een klein krukje zittend wassen, wat ik omdat het anders is best leuk vond eigenlijk. En dan het hete water in gaan om er lekker te relaxen. Een opmerking van een nadeel aan die onsen (en mogelijk alle onsens) is dat het water heel warm is en dat ik daardoor eigenlijk begon te zweten. Ik heb me dan wel gewassen voor het hete water in te gaan, maar toen ik eruitstapte, was ik direct terug bezweet, zodat de "jezelf reinigen" functie van de onsen een beetje teniet gedaan werd. Maargoed, qua relaxen zit je wel goed :-D
En voila, zo zat het dagje skiën erop. En Jipo zag dat het goed was :-)
Foto's:
Het "huisje" van Fujimoto-sensei
Alexei, ik en William, bovenaan de piste (of hoe hetook noemt) die we het meest hebben afgedaald.
Fujimoto-sensei, Alexei en ik, smiddagsin het restaurant bij de ski-piste.
Alexei en ik bovenop de moeilijke(re) piste.
William, zelfde plaats.
De piste in de verte was de moeilijke(re) piste waar ik het over had.
Getrokken bovenaan de piste die we meestal namen, de omgeving daar.
Getrokken bovenaan de moeilijkere piste, de omgeving daar.
1 opmerking:
Hmmm... Skiën is toch iets da ik echt eens wil doen (heb het nog nooit gedaan) en als ik zo u verhalen hoor over vallen, heb ik des te meer zin erin :-P Da geeft zo'n leuk samenhorigheidsgevoel vind ik :-D Die val die ge vertelde waarbij u skie uitvloog en gijzelf ook een aardig stukje vloog, die is geweldig, ik wou da'k da gezien had :-D Zo'n dingen wil ik ook met u doen ^_^
Een reactie posten