Toen ik vorige week donderdag (16 nov) in het Ryugakusei buitenlandse student) Center was, werd mij verteld dat er een sakubun (opstel) wedstrijd was voor buitenlandse studenten. Hiervoor moest je een sakubun schrijven van 3000 tekens (ongeveer twee bladzijden op lettergrootte 10.5 zei men) over een van vier opgegeven onderwerpen. De lengte van de sakubun alleen gaf me al weinig zin om eraan mee te doen (hoewel er wel een stemmetje in mijn hoofd was dat zei "je kan altijd proberen he"). Toen er daarboven bijgezegd werd dat de deadline de volgende dag was, zodat ik op twee avonden (vermits ik de volgende dag veel les had) de sakubun zou moeten geschreven hebben, was het snel besloten. Bij deze contest was er trouwes een aardige som geld te winnen. De winnaar kreeg 50.000YEN (ca. 333€), de tweede prijs was 30.000YEN(ca. 200€) en de derde tot vijfde plaats was 10.000YEN (ca. 67€). Allez, dit is alleszins wat ik mij herinner gelezen te hebben, de realiteit bleek echter anders te zijn (zie onder).
Later kwam ik te weten dat het niet echt een sakubun wedstrijd, maar een speechcontest was (de sakubun was de tekst van je speech). Allez, dit is wat ik ervan begrepen heb, mogelijk is er nooit sprake geweest van een sakubun en heb ik het enkel verkeerd begrepen, maargoed. Er zou deze week vrijdag dus een speech contest zijn door buitenlandse studenten :-)
Vandaag was het zover en we zouden met een hoop mensen van de klas naar de speeches gaan luisteren. Het hele gebeuren ging door in het fancy Buena Vista Hotel en werd georganiseerd door de Rotary Club afdeling Matsumoto Oost. Bij het horen van de naam Rotary Club dacht ik direct van "die kerels die mij niet wouden sponsoren". Hoewel het wel te begrijpen is dat het zo uitgelopen is, zijn het sindsdien toch niet mijn beste vriendjes meer :-)
Het Buena Vista Hotel zag er een heel fancy, high society, very expensive hotel uit. Heel schoon van binnen, zeer grote luisters en lampversieringen, antieke meubels, een open hard die savonds heel gezellig aan het branden was in de lobby, ... Een plaats waar ik, buiten bij dit soort gelegenheden, in mijn leven nie zo vaak meer zal komen.
Het gebeuren ging door in een aardig grote zaal. Het zag er heel chique uit, een podium vooraan de zaal, rechts vooraan de kandidaten in een groepje aan tafels, en een hele hoop mensen in kostuum.
Het begon met een voorstelling van een aantal belangrijke mensen, vooral leden van de Rotary Club veronderstel ik. Dit gedaan zijnde, begonnen de speechen. Elke persoon had 5 minuten tijd voor zijn speech. En deze tijd leek aardig belangrijk te zijn. Want om 4:30 liet men een belletje horen, en als de 5 minuten om waren een dubbel belletje. Sommige personen waren (merkbaar) na dit tweede belletje nog niet klaar en hebben dan snel een eind aan hun speech moeten breien. Mogelijk is hen er hard op gewezen om niet over de 5 minuten te gaan.
Er waren in het totaal 10 kandidaten. Het waren interessante onderwerpen en de speechen zelf waren over't algemeen goed verstaanbaar. Sommige deelnemers legden een zeer droge speech af, terwijl anderen heel levendig van voorstonden en met armbewegingen en gepaste intonatie grapjes in hun speech verwerkten. Dit fleurde het gebeuren aardig op en ik vond het aangenaam om de mensen in kostuum kostelijk te zien lachen. In verband met het niveau van de sprekers, een aantal onder hen waren echt heel goed (een ervan was zelfs zo goed dat een japans meisje dat ik ken zei dat het net een japanse was), maar niet zo goede waren er ook bij.
Nadat iedereen zijn speech opgedragen had (18:10 ongeveer), was er een half uur pauze zodat de jury (6 leden van de Rotary Club) konden overleggen wie de winnaar zou zijn, en terwijl wanneer de aanwezigen een babbeltje konden slaan met elkaar over een tas koffie of thee.
Om 18:45 was de jury klaar en kon de "proclamatie" beginnen. En riep de namen van de derde, tweede en eerste plaats af, gevolgd door het uitreiken van een attest (dat je meegedaan hebt aan de contest), de geldprijs en voor de winnaar een beker. Hierna echter ging men over tot het uitreiken van een geldprijs van 20.000YEN aan al de overige deelnemers. Dit was anders dan ik verwacht had. Maargoed, zo is iedereen blij :-)
Vervolgens was er een eten voor alle aanwezigen. Voor het eten had ik in gedachte een hoop broodjes en mogelijk wat gebak. De realiteit was echter heel anders. We gingen een grote zaal binnen met in het midden een heel groot buffet met allerlei lekkernijen. Ze hadden sushi, sashimi, loemia's, pasta, gebraad, allerlei ander vlees, een hele hoop gefrituurd eten (frieten, kroketbollekes, fishsticks, kaaskrokketachtige dingen, ...), ... De keuze was enorm, en wat er te kiezen was, was ook heel lekker. Naast al dit eten was er ook een dessert-buffet, allez, eerder een fruittafel, maar door het dure fruit hier in Japan was er vanalles bij dat ik al lang niet meer gegeten had (vb. kiwi, ananas, druiven). Dit eten was btw de reden dat sommige van ons ryugakusei naar het hele gebeuren gingen (al was ik er geen van, want ik was van plan spagetti klaar te maken, de ingredienten stonden al klaar).
Tijdens al dit eten kon er rustig gepraat worden met elkaar en was het een goede kans om nog eens wat Japans te praten. Er was ook een vrouw daar die van de kans gebruik maakte om haar Engels te oefenen, want ze begon in het Engels tegen ons te spreken. Ik vind het altijd leuk om zo al wat oudere mensen moeite te zien doen om Engels te spreken. Zo was er in de MOS Burger ooit een oude man van in de 90 jaar die tegen mij en ManYee in het engels begon. En hij kon het best goed ook.
Maar hoe dan ook, het is een zeer leuke avond geweest :-)
Dan als laatste nog iets over de speech van het winnende meisje (de persoon die net als een japanse sprak). Ze had het over de problemen die ze vroeger met het Japans had, bijvoorbeeld dat ze bij de eerste les die ze volgde bijna niets begreep. Ze kreeg de raad om de lessen op te nemen en thuis opnieuw te beluisteren. Ze heeft dit gedaan en ging zover om soms de lessen tot 10 uur op een dag opnieuw te luisteren, om ze zo toch maar te kunnen begrijpen. Als dat vergelijk met hoeveel ik op dit moment voor mijn Japans doe, dan is dat maar zeer weinig. Sommige mensen doen dus enorm hun best, en doen er alles voor om beter te worden in het Japans. Het zou goed zijn om een voorbeeld te nemen aan dit soort mensen dacht ik toen.
Dan om te eindigen een belangrijke zin uit die speech: "Als je je best doet, kan je alles."
